Zbigniew Siemiński
W październiku 1956 r. student polonistyki UŁ, jeden z liderów studenckiej opozycji lat 50. (wraz z Karolem Głogowkim i Romanem Polańskim - wystąpienia na wiecach, targi z sekretarzami Komitetu Łódzkiego i Komitetu Centralnego PZPR).
Pozostał niezależny. Nie zgłosił akcesu do żadnej z powstających po październiku organizacji młodzieżowych. Pracował jako nauczyciel w szkołach dziennych i wieczorowych.
W 1970 r. po masakrze na Wybrzeżu wraz z 40 uczniami /osobami dorosłymi/ zaprotestował w petycji do władz PRL przeciw strzelaniu do bezbronnych robotników w robotniczym państwie.
Usunięty początkowo na stanowisko bibliotekarza (by nie miał wpływu wychowawczego na młodzież i dorosłych); w połowie lat 70. objęty w szkolnictwie i instytucjach kultury Berufsverbot czyli całkowitym politycznym wilczym biletem.
Wiele lat bezskutecznych zmagań z dyrektorem doc,dr Maciejem Łukowskim, funkcjonariuszem wyższej administracji z zamiarem uzyskania satysfakcji zawodowej bądź powrotu do pracy.
W r.1976, przed czerwcowymi podwyżkami cen żywności umieszczony na 6 tygodni w wojskowej jednostce karnej na Poligonie Drawskim.Jeden z założycieli /jeden z 17 sygtnatariuszy/ dokumentu erygującego ROPCiO.
Działacz ROPCiO w Łodzi (po rozłamach w tym ruchu zdystansowany zarówno wobec Czumów, jak wobec K.Głogowskiego i L.Moczulskiego).
W r.1978 i następnych podjął współpracę z KOR, współorganizując regionalny komitet samoobrony społecznej i żywo się w nim udzielając.
Internowany od 13 grudnia 1981 /od stycznia'82 w Łowiczu/. W celi redagował pismo ulotne "Jeniec bezwojenny".
Po Porozumieniach Gdańskich wycofał się z wszelkiej działalności.
Do dziś mieszka w Łodzi.
Źródła: wywiad (bsz)